Kefaret dediğin de nedir ki? Kim neyi ödeyebilmiş ki geçip de gittiği yollardan. Kim neye inanmalı? Nasıl olsa herkesin inandığı bir şeyler var körü körüne. Vazgeçmek mi, oturup gülmek mi, gülene ağlamak mı, ağlayanla gülmek mi gerekir? Ya da hepsini birden yapmanın acısını yaşamak mı? Aslında o kadar kolay çalışan beynim her şeyi anlamlandırmaya çalışıyor da neye anlam bulduğunu bilemeden yorulup vazgeçiyor her şeyden…

Aynada gördüğüm yüz kimindi? Bunu anlamam bir kaç saniye sürdü. Bir an annem var sandım karşımda. Çizgileri derinleşmiş bir yüz benim değil onun olmalıydı. İnsan bir yaşa takılı kalıyor. Oysa yıllar önüne çıkan bütün engellere aldırmadan geçip gidiyor.

Bir kuytuda tecavüze uğrar bütün iyi niyetlerin

bir bakmışsın orospulaşmış bütün güzel düşüncelerin

götü başı ayrı oynuyor mutluluğun aldırma

hayat bu hepimize bi parmak atıp geçiyor

Bir hayattır yaşıyoruz, yardan yoksunuz

Karanlığa gömülen ezgilerle, bir kaç kırık şiir ile

Avuçlayıp öpemeden yüzünü, alamadan tenindeki cennet kokusunu

Bir kalem bir kağıt, biraz özlem ve erkeğe yaraşır bir ağıt

Çok zenginim ki ben.

Bayatlamış ellerim var benim.

Hafif sürmeli gözlerim.

Her gün kurmama rağmen bir türlü çalmayan saatim.

Kokunu yazdığım defterim,

Ve paslanmış hayallerim var.

Gözlerimi açıp saate bakmamla, yataktan fırlamam arasında saniyeler vardı bugün. Aman allahım kim kapattı bu alarmı ? Çok geç kaldım nasıl hazırlanıp yetişeceğim ben. Hemen dolabımın başına gitmeliyim. Ne giyineceğim ki şimdi daha karar bile veremedim. Şu çok sevdiğin omzu dantelli siyah elbisemi mi giysem acaba ya da siyah kotumun üstüne mavi ceketimi mi giysem ? Siyah elbisemi çok seviyorsun onu giyineyim en iyisi. Peki ya saçlarım off onları ne yapacağım ? Bağlasam mı ki, evet evet bağlayayım hem bir defasında saçlarımı bağladığımda daha güzel olduğumu söylemiştin. Hafif makyaj yakışır mı sever misin ki makyaj yapmamı ? Çok az da makyaj yapayım güzel olduğumu söyler insanlar hafif makyajla. Gerçi sen benim her halimi güzel buluyordun değil mi?

Neden özlem duyduklarım uzak olmak zorunda,

Dertler, sıkıntılar hep yanı başımda.

Dostlar, arkadaşlar ise, karlı dağlar ardında

Yalnızlık daha öncelerde

Bu kadar acı vermezdi bana.

unuttuğumuzu sandığımız acılar,

aklımızın en dip köşesinde

birikir, birikir

biz farketmeden.

son kar tanesi bekler gibi

çığ misali düşmez üstümüze

hayatın sillesini yediğinde

Hayat

Hayata kim ne derse desin umurumda değil çünkü hayatı insanlar anlayamaz. Hayat ipleri birbirine karışmış bir yumaktır. Bir ipi çözdüm derken birçok ipi düğümleyebilirsiniz. Hayırben anlarım demekte ısrarcıysanız başkasının ipini çözeyim derken kendinizi düğümlenmiş bir şekilde bulabilirsiniz. En iyisi ipleri ayrı ayrı görmektense sadece yumağı görmektir :)

Sürekli içeceğim. Hiç bilmediğim yerlere gidip, hiç tanımadığım adamlarla kahkahalar atacağım. İyi gelecek mi? Ve ben. Yine ben. Tırnak uçlarıma kadar kırgınım. Kaderime, kaderimde yazılanlara, senin yüzüne vuran sokak lambalarına dahi kırgınım. Çayının yanına 2 şeker koyan anneme ve dudaklarının değdiği o bardağa kadar her şeye.Böyle şeyler nerden gelir aklıma bilmem. Ben neden darbeleri, iç savaşları, siyasetten ölenleri, boşu boşuna gelmiş geçmiş ömrü bir kenara atıp öpüştüğümüz anlara takılıp kalırım.