Yaşamak farzdı bizim için. Yaşanılan binlerce acıya rağmen. Çekmek zorundaydık, sabretmek zorundaydık, göğüs germek zorundaydık. Hepsiyle mücadele de ettik sayılır. Her şeye rağmen. İnsanoğlu mücadele ediyor, savaşıyor.

Her şey zor mu olur bu hayatta ?

Hayal kurmak bile mi bu kadar zor ?

Hayalinde bile mutluluğu engelleyen gerçekler çıkıyor insanın karşısına. Gerçekle yüzleşmekten korktuğumuzdan değil ama bazen sadece hayallerimizde mutlu değil miyiz zaten ?

Bir gün ,

Belki bana da doğar güneş .

Yoruldum artık yağmurda ıslanmaktan.

Yağmurun şıp şıp dama vuruş sesleri

Tıpkı gözlerimden akan gözyaşım gibi.

Ne dersin, başarabilir miyim ?

bir gün daha geceye selam verdi...

kendimi kaybetmelerin vaya..kendimi bulmaların o sınır noktasında....

sıratı müstakim -neydi diye bir soruyla dokunuyorum kalbime...

hani...şu fatiha süresi dediğimiz...bazen bir annenin şefkatiyla sarıldığımız en güzel

Büyümek nekadar zormuş.

Küçükken hiçbişey düşünemezdik ve aslında bu sahip olduğumuz en değerli şeymiş.

'' Düşünememek ''

Şimdi anlıyorum bunu aslında nekadar kıymetliymiş ; elimi sıkıca tutanların elimi bıraktığında,sevdiğim insanların bana yalan söylediğinde daha iyi anlıyorum bunu.Şimdi bilmediğim biyerdeyim,karanlıktayım.Kaçmak istedim aslında ama bişeyi daha anladım ki bu hayatta neyden kaçarsan o senin kaderindir...Kaçamadım acıdan da aşktan da.Canımı acıtan yalanlar,gerçek sandığım yalanlar,ben ittikçe üzerime yapışan,emin olduklarıma bile sıçrayan o yalanlar şimdi benim hayatımın geri kalanında yanımda olucak olan tek gerçek.

Hayatımın en güzel günlerini onunla geçirdim ben. Başımı omzuna koyduğumda hissettiğim o huzur o güven, bir daha bulamadım kimse de o duyguları. Hep beni yakıp kül edecek bir aşk istemiştim; bulmuştum da. Ona bakarken, onun elini tutarken hem yanıyordum hem de onunla olmak istiyordum. Dokundukça yanıyordum, uzak kaldıkça kül oluyordum. Gülmeyi, yaşamayı, nefes almayı onunla öğrendim ben. Ne yani onsuz yaşamıyor muydun diyorsunuz belki bana. Yaşıyordum ama yaşamak ne bilmiyordum onunla öğrendim ben her şeyi. İlk adımlarımı atarken annem ve babam yanımdaydı, hayata ilk adımımı atarken de o yanımdaydı.

Öncelikle uzun zamandır yazmıyorum evet.

Çok iyi tanıyıp sevdiğim biri bana demişti ki;

Bir zaman sonra hayatında kimse olmasa bile birileri varmış gibi yazmaya devam ediyorsun.

Ben hiç öyle olamadım doğrusu.

Nerelerdesin, neden bırakıp gittin de bir başıma bıraktın beni?

Kavlimiz birlikte yürümek değil miydi?

Sabahın seherinde başlayan yolumuz öğlenin güneşinde kesiştiğinde dememiş miydik kararan göğün altında yıldızları avuçlayalım sonra beraber gideriz karanlığa.

Bahardı tanıştığında hayatlarımız...

Kışı da yaşadı...

Yazı da...

Yıllar umduğumuzdan hızlı aktı...

Beklenmedik sıkıntılarımız...

Beklenmedik sevinçlerimiz oldu.

Hep seni çalar gönül sazım

Gönül okşayan sözlerin lazım

Sensiz olmasın kara yazım

Sensiz kar yağar başıma çalmaz ki gönül sazım

Aramıza girmesin kör gözlü kazım

Yediklerimi edemem ki hazım