Bir hayattır yaşıyoruz, yardan yoksunuz

Karanlığa gömülen ezgilerle, bir kaç kırık şiir ile

Avuçlayıp öpemeden yüzünü, alamadan tenindeki cennet kokusunu

Bir kalem bir kağıt, biraz özlem ve erkeğe yaraşır bir ağıt

Çok zenginim ki ben.

Bayatlamış ellerim var benim.

Hafif sürmeli gözlerim.

Her gün kurmama rağmen bir türlü çalmayan saatim.

Kokunu yazdığım defterim,

Ve paslanmış hayallerim var.

Gözlerimi açıp saate bakmamla, yataktan fırlamam arasında saniyeler vardı bugün. Aman allahım kim kapattı bu alarmı ? Çok geç kaldım nasıl hazırlanıp yetişeceğim ben. Hemen dolabımın başına gitmeliyim. Ne giyineceğim ki şimdi daha karar bile veremedim. Şu çok sevdiğin omzu dantelli siyah elbisemi mi giysem acaba ya da siyah kotumun üstüne mavi ceketimi mi giysem ? Siyah elbisemi çok seviyorsun onu giyineyim en iyisi. Peki ya saçlarım off onları ne yapacağım ? Bağlasam mı ki, evet evet bağlayayım hem bir defasında saçlarımı bağladığımda daha güzel olduğumu söylemiştin. Hafif makyaj yakışır mı sever misin ki makyaj yapmamı ? Çok az da makyaj yapayım güzel olduğumu söyler insanlar hafif makyajla. Gerçi sen benim her halimi güzel buluyordun değil mi?

Neden özlem duyduklarım uzak olmak zorunda,

Dertler, sıkıntılar hep yanı başımda.

Dostlar, arkadaşlar ise, karlı dağlar ardında

Yalnızlık daha öncelerde

Bu kadar acı vermezdi bana.

unuttuğumuzu sandığımız acılar,

aklımızın en dip köşesinde

birikir, birikir

biz farketmeden.

son kar tanesi bekler gibi

çığ misali düşmez üstümüze

hayatın sillesini yediğinde

Hayat

Hayata kim ne derse desin umurumda değil çünkü hayatı insanlar anlayamaz. Hayat ipleri birbirine karışmış bir yumaktır. Bir ipi çözdüm derken birçok ipi düğümleyebilirsiniz. Hayırben anlarım demekte ısrarcıysanız başkasının ipini çözeyim derken kendinizi düğümlenmiş bir şekilde bulabilirsiniz. En iyisi ipleri ayrı ayrı görmektense sadece yumağı görmektir :)

Sürekli içeceğim. Hiç bilmediğim yerlere gidip, hiç tanımadığım adamlarla kahkahalar atacağım. İyi gelecek mi? Ve ben. Yine ben. Tırnak uçlarıma kadar kırgınım. Kaderime, kaderimde yazılanlara, senin yüzüne vuran sokak lambalarına dahi kırgınım. Çayının yanına 2 şeker koyan anneme ve dudaklarının değdiği o bardağa kadar her şeye.Böyle şeyler nerden gelir aklıma bilmem. Ben neden darbeleri, iç savaşları, siyasetten ölenleri, boşu boşuna gelmiş geçmiş ömrü bir kenara atıp öpüştüğümüz anlara takılıp kalırım.

Hayattım ben!

Hayat dediğinde,

Ucube bir kâğıda iz düşülmüş

İsimsiz âddan başka neydi ki?

Boşuna akort ettim insanlara kendimi.

Bende ezber ettim,

Kâfi görmediğim ne’m varsa hepsini.

KPSS de açıklandı....

& Sonuç hüsran ama beklenmeyen bir hüsran. Bazen insanın sözcüklerle ifade edemediği, susup kaldığı durumlar da olurmuş onu anladım. Her işte bir hayır vardır derler ya bu işte de ne hayır var bakalım onu bekleyeceğiz. Sen gel üniversiteden mezun ol, KPSS den düşük puan al hayatın bir sene askıya alındı demek. Elimden gelen bu ben eğitim fakültesi mezunuyum sadece bu iş gelir.

İç cebimde gazeteye sarılı bir şarap gibi içimi ısıtan

Bir o kadar utandığım günah ve mahrem sandığım ezgiler bıraktım avuçlarına şehrin...

Bir pazardı hazirandı ben değil ama şehir çok ağladı