Hayatımın en güzel günlerini onunla geçirdim ben. Başımı omzuna koyduğumda hissettiğim o huzur o güven, bir daha bulamadım kimse de o duyguları. Hep beni yakıp kül edecek bir aşk istemiştim; bulmuştum da. Ona bakarken, onun elini tutarken hem yanıyordum hem de onunla olmak istiyordum. Dokundukça yanıyordum, uzak kaldıkça kül oluyordum. Gülmeyi, yaşamayı, nefes almayı onunla öğrendim ben. Ne yani onsuz yaşamıyor muydun diyorsunuz belki bana. Yaşıyordum ama yaşamak ne bilmiyordum onunla öğrendim ben her şeyi. İlk adımlarımı atarken annem ve babam yanımdaydı, hayata ilk adımımı atarken de o yanımdaydı.

Öncelikle uzun zamandır yazmıyorum evet.

Çok iyi tanıyıp sevdiğim biri bana demişti ki;

Bir zaman sonra hayatında kimse olmasa bile birileri varmış gibi yazmaya devam ediyorsun.

Ben hiç öyle olamadım doğrusu.

Nerelerdesin, neden bırakıp gittin de bir başıma bıraktın beni?

Kavlimiz birlikte yürümek değil miydi?

Sabahın seherinde başlayan yolumuz öğlenin güneşinde kesiştiğinde dememiş miydik kararan göğün altında yıldızları avuçlayalım sonra beraber gideriz karanlığa.

Bahardı tanıştığında hayatlarımız...

Kışı da yaşadı...

Yazı da...

Yıllar umduğumuzdan hızlı aktı...

Beklenmedik sıkıntılarımız...

Beklenmedik sevinçlerimiz oldu.

Hep seni çalar gönül sazım

Gönül okşayan sözlerin lazım

Sensiz olmasın kara yazım

Sensiz kar yağar başıma çalmaz ki gönül sazım

Aramıza girmesin kör gözlü kazım

Yediklerimi edemem ki hazım

iki dünya arasındayım

ne yapacağımı bilmiyorum

bir sen bir ben varmısız sanki

sen doldurdun boşluğumu

ne olacağımı bilmiyorum

sen yoksun ya şimdi zaman hiç gecmiyor

Kefaret dediğin de nedir ki? Kim neyi ödeyebilmiş ki geçip de gittiği yollardan. Kim neye inanmalı? Nasıl olsa herkesin inandığı bir şeyler var körü körüne. Vazgeçmek mi, oturup gülmek mi, gülene ağlamak mı, ağlayanla gülmek mi gerekir? Ya da hepsini birden yapmanın acısını yaşamak mı? Aslında o kadar kolay çalışan beynim her şeyi anlamlandırmaya çalışıyor da neye anlam bulduğunu bilemeden yorulup vazgeçiyor her şeyden…

Aynada gördüğüm yüz kimindi? Bunu anlamam bir kaç saniye sürdü. Bir an annem var sandım karşımda. Çizgileri derinleşmiş bir yüz benim değil onun olmalıydı. İnsan bir yaşa takılı kalıyor. Oysa yıllar önüne çıkan bütün engellere aldırmadan geçip gidiyor.

Bir kuytuda tecavüze uğrar bütün iyi niyetlerin

bir bakmışsın orospulaşmış bütün güzel düşüncelerin

götü başı ayrı oynuyor mutluluğun aldırma

hayat bu hepimize bi parmak atıp geçiyor

Bir hayattır yaşıyoruz, yardan yoksunuz

Karanlığa gömülen ezgilerle, bir kaç kırık şiir ile

Avuçlayıp öpemeden yüzünü, alamadan tenindeki cennet kokusunu

Bir kalem bir kağıt, biraz özlem ve erkeğe yaraşır bir ağıt