Büyümek istemiyorum artik taninmak bilinmek istemiyorum
Birilernin bana güvenmesini degil ben birine GERÇEKTEN güven duymak istiyorum. Kimseye hesap vermek, biseyleri anlamak istemiyorum
Oyun oynamak isiyor …….kim ölmüs kim kalmis bilmek istemiyorum
Sorumluluklarim olmasin istemiyorum birileri yapsin islerimi
Belki “sende amma tembelmissin “ diyeceksin ama degilim
Sadece küçüken olan güzel seylerin büyüyünce hiçbiri kalmiyor bunu anlatmak istiyorum
sebretmek artik zor geliyor
Kimseye güvemez inanamazsin çünkü büyürsen güvenmekte inanmakta artik çok zor olur..
En önemlisi kimseyi sevemesin Sevmelerde Yalan Olur EGER BÜYÜDÜYSEN
~~ Melis ~~
büyüyünce inanmak güçlesiyorsa ben hep böyle kalmak istiyorum):hep ögrenci kalmak, hep böyle olmak..
Demi???? (=
Söyliyim, sanirim daha o kadar büyümedim bende ögrenciyim
ama bu büyüklügüm ne dereceyse o derece ile söylüyorum pekte güzel birsey degil….Bunu farkettim zamanla ….
ya aslinda güzel bence.ama inanmanin yas ilerledikçe güçlestigi de su götürmez bir gerçek!hiç düsünmeden inanabilmek istiyorsun bazen ama olmuyor .
bunun disinda o kadar da kötü degil.baslarda bana da kötü geliyordu ama, artik beni heyecanlandiriyor.bence sen de kendini kesfetmeyi dene.inan bana müthis seyler çikiyor..
Tabikide Zaten kimse diyemez hiç iyi yani yok diye (::
Yani büyümenin getirdigi olgunluk tabikde apayri :)))
ama bazi zorluklar agir gelebiliyor bana.