Olmuyor. Zorlamanin hiçbir anlami yokmus meger. Zaman her seyin ilacidir derler. Peki benim derdime ne kadar zaman gerekli? Bilemiyorum. Her seyi birakiyorum yavas yavas avucumdan. Tasiyamiyorum. Geçmise dönüp baktigimda hayatin raflarinda cildi tozlanmis çocuklugumu görüyorum. Hepsi bir sir gibi kilitlenmis. Ara sira çikartiyorum ortaya. Cildindeki tozlar içeri girmesin diye hemen kapatip kilitliyorum. Sadece kirlenmemis bir çocukluk birakmak istiyorum ardimda. Saf ve masum bir çocukluk. Tek beyazim, tek temizim olan çocuklugumu birakmak istiyorum. Çünkü biliyorum bir batakliga batmakta oldugumu. Ve temiz kalamayacagimi. O yüzden hayatimin en saf ve temiz bölümünü hiç kirletmeden saklamak, tozlu raflarda öylece birakmak istiyorum.
Yapamiyorum.Çok zor.Ve en kötüsü anlatamiyorum. Dile getiremiyorum derdimi. Dile getirsem anlasilmama korkusu sariyor içimi. Elimde degil. Gitgide yoruldugumu, dibe battigimi hissediyorum. Artik kendi basina birakiyorum her seyi. Dayanilabilir gibi degil çünkü. Bilemezsiniz. Artik hiçbir sey için vaktim yok. Her seyin ilaci oldugu söylenen zamanin sadece yan etkileri ugruyor bana. Artik yazmayi, anlatmayi birakiyorum. Ama ben pas geçmeye çalistikça her defasinda yine çikiyor ayni dert karsima. Zaman bu sefer islemiyor.Renkli Dergiden ayriliyorum. Tekrar kendi kabuguma çekiliyorum. Kimseye hiçbir sey anlatmadan, kimse hiçbir seyi anlamadan… Böyle nereye kadar gidebilirim bilmiyorum. Ne kadar yasarim, ne yaparim bilmiyorum. Eger ömrüm yeterse, umudu ve mutlulugu yakalayabilirsem eger sizlere(Renkli Dergiye) tekrar dönebilirim.
Gidiyorum.Kendimden gidiyorum. Ruhumu dinlendirmeye gidiyorum. ama bu gidis nasil bir gidis bilmiyorum.Belki hala akillanmadigimi söyleyeceksiniz ama inanin çok denedim. Olmuyor. Yeniliyorum.
Kendinize ve en önemlisi mutlulugunuza iyi bakin. Çünkü kendinizden biraz uzaklastiginizda bir daha dönemiyorsunuz. Benim durumuma düsmeyin. Sizi siz yapan degerlerinizden uzaklasmayin. Sizlere seviyorum. Allaha emanet olun!
€sR@
bizde seni seviyoruz. biz bir aileyiz. sevinçlerimizi oldugu kadar, üzüntülerimizide paylasiyoruz.
yazmak dertlesmektir. çare aramaktir. basa çikamadigimiz sorunlara beraber çözüm bulmaya çalismaktir.
sen sakin yazmayi birakma . anlatmaktan vazgeçme.
biz dostlarin olarak hep buradayiz. sende kendine iyi bak.
umarim kötü bir sey yoktur. hayatta ne yasarsak yasayalim, asil pes edersek, o zaman yenilmis oluruz. ne olursa olsun, ama için de umut isigini sakin söndürme. seni tez zaman da aramizda tekrar görmek istiyoruz. daha çok gençsin. sakin vaz geçme.
Böyle bir kalemin böyle bir sayfadan ayrilmasi beni de üzdü 🙁
pes etmek en kolayi…