Gitme…

Bu bedene fazlaydi bu ask. Oyüzden kaldiramadi belkide ilk defa bu kadar yükü. Ya da ilk defa asik oldu böylesine aski yük edecek kadar kendine. Yalvariyordu gözleriyle. Gitme diye. Ama ask gidiyordu gelmedigi halde gidiyordu. Elleri küçük diye mi tutamiyordu aski, askini ? Bilmiyordu. Çözümler ariyordu ayaga kalkabilmek için.

Ya da elinden askin tutmasi için. Ama ask gidiyordu gelmedigi halde gidiyordu. Sonra yalvarircasina gitme diyordu sözleriyle. Ask duymuyordu heralde. Duysa gider miydiki ? Ama ask gidiyordu gelmedigi halde gidiyordu. Sonra yalvarircasina agliyordu gitmesin diye. Ask görmüyordu heralde. Görse gider miydiki ? Ama ask gidiyordu gelmedigi halde gidiyordu.

Hemde öyle bir gidiyordu ki geride enkazlar, yikintilar birakarak gidiyordu. Belki de ask kendinden cesaret aliyordu. Arkasina baka baka giderken. Ne de olsa askta yikilmisti ama sonra toparlanmisti. Bu yüzden dert etmiyor belki kendine arkasindaki enkazi. Ama bilmiyor ki bu beden çok küçük. Ve ilk defa böyle bir yara aliyor, ilk defa bir parçasi gidiyor, kalbi.. Ama ask gidiyordu gelmedigi halde gidiyordu. Belki gelse gitmezdi. Ama gelmedi.