Içimdeki Ben

Efkârin dorugundan umudun sifir noktasina

Bir iki anlamsiz satir firlatiyorum

Yine gece tabi

Gecesiz sair, siirsiz gece olmaz…

Biliyorum kabak tadi verecek ama

Davetsiz misafir çocuklugum yine sayfalara

Dizimdeki yaralar, uçurtmalar, misketler falan

Herkes ayni dertten muzdarip

Çocukluga özlem var her kalbin kiyisinda

Çünkü sikisinca köseye

Üstüne gelince hayat saklanacak bir yer yok artik

Gönül hasret denizinde kesfedilmeyi bekleyen batik

Simdilerde abi oldu, bize hitap sekli

Oysa kerata daha iyiydi

Yok, öyle özel degil siradan biriydi

Herkes kadar severdi maviyi,

Herkes kadar küfrederdi hüznün cümlesine,

Ucundan azcik umut oldu mu cebinde, degmeyin keyfine

Yilmaz güneyden emanet aldigi bakislari ve yürüyüsü vardi

Düsük omuzlariyla yürürken sehrin sokaklarinda dünya onun için çok dardi

Günesi severdi

Yüzüne vuran aydinlik içine yansiyacak sanirdi

Hele birde isligiyla sarmas dolas odlumu zalimin zulmü varsa sevenin ALLAHI var

Adimlar daha bi yakisikli atilirdi, tarihi geçmis asfalt yola

Birde penceredeyse o masum bakisli sevgili

Onun için her yer cennetin en müstesna kösesi

He birde çay ismarlarsa foto Mustafa

Birde iki fiyakali resim yazilirsa hesaba

Yer yok gönlünde istiraba

Böyle süslü geçerken yillar kayboldu birden

Geceleri kimselere görünmeden satirlara düsermis gölgesi

Görünmezmis lakin geldigi hissedilirmis

Ben hala ararim gelir ara sira hissederim

Darmadagin eder tebessümümü yükler çeneme sükûnetini

Usulca gider o gider, ben giderim

Sonra karanliklar çöker odama

Simdi öyle muhtacim ki o adama

Bilirim gidip gidip gelecek

Yani içimdeki ben

Beni ne terk edecek nede gelecek bir daha

Bakmayin aslinda iyidir o

Sadece hayat onu kötü seyler yapmaya zorladi hepsi bu…