Idamlik Siir

Asaletini asagi mahallede kavgada kazanmis,
Yani asillige kirik bir burun birakmis,
Hala kaldirim taslarindan kale kuran çocuklar var sehirde.
Kovadaki suda yüzdürdükleri kâgit gemiyle,
Hayalde olsa okyanuslar asarlar, 
Kim bilir belki de bu yüzden maviye âsiklar,
Hala her saklambaçta kirli sakalimin ardina saklanirlar.
Ve ben onlardan çaldigim,
Sagi solu yara bere, üstü basi toz toprak 
Kafiyelerden uzak,
Devrik cümleler biriktiriyorum, hayatin devrik âsiklarina 
Ve ne zaman bir sairin satirlarina deyse nazarlar ,
Çocukluktan kalma bütün yaralarim sizlar,
Zaten o zamanlardan geriye kalan tek hatira, üstü kapali yaralar…
Oysa hercailer öpecekti alnimdan,
Iskartaya ayrilan bütün acilari saldilar üzerime
Ve ne zaman salkim saçak dökülse kalemim beyaz sayfalara,
Bir serçe yanasir yoklugunun ortasinda misralara,
Gögsünde sevda, kanadinda son yapragina ömrüm takili bir papatya, 
Sevmiyor ulan diye haykirir sol yanima…
Oysa o yan  sol yanim, yani  sen yanim
Simdi cehenneme denk her yanim,
Yoklugundan kalma bu artik siir, 
Sonu yazilmamis yarim kalmis siirin yarim,
Varsin okumasin kimseler bu senli olan son yazim,
Sen yoksun ya tüm sehir yarim…
Fakat gökkusagini atki yapacaktim boynuma,
Hayal bu ya iste, hala aklimda çocukluktan kalma,
Bir ip baglayip en parlak yildiza,
Sahip olmak uçurtmalarin en kralina,
Beyaz bir gömlek, fiyakali bir kundura,
Kiyak bir meltem dokunacakti saçlarima,
Anlamsiz bir hayal iste ecza olur yaralarima, 
Maviye de küskünüm artik, 
Oysa umutlu yazilarim vardi matematik defterimin arkasinda,
Birde adimi kazirdim siralara,
Simdi ise idama mahkûm cümlelerim 
Ve kendi sehpasina kendisi vuracak kadar cesurdur siirlerim…