Hersey nekadar tuhaf…Yasadigimiz hiç bisey ilk gün ki gibi kalmiyor.Ya kirletiliyor ya da kendi ellerimizle çamura atiyoruz,göremiyoruz çünkü…
Tutunuyosun,ellerinle simsiki kavradigin o mutluluk,sirtini dayadigin o mutluluk gün geliyor ellerimizin arasindan kayip gidiyor ve biz hiçbisey yapamiyoruz.Bir zamanlar senin mutluluk dedigin gün geliyo baskalarinin mutlulugu oluyor.Benim yalan dedigim baskalarinin gerçegi oluyor iste,bi hastalik bu vücudumu ruhumu terk etmesini istedigim bi hastalik…
