Sensizim, Var mi Ötesi

 Benimle dalga geçiyor sanki gölgem. Gece kalktim, aynada kendime baktim. Odama disaridan hafif bir isik siziyordu, onun sayesinde gördüm. Korktum. Korkunçtum. Hemen geri döndüm yatagima ve çektim yorgani kafama. Uyuyamadim ama. Kalktim, müzik çalari açtim. Yani denedim, ama açilmadi. Bir hirka geçirdim omzuma balkona çikmaya yeltendim ama gürültü çikarmak istemedim. Huzurla uyuyanlar vardi evde. Dalip gitmis olanlar vardi.. Yasayarak ögrenilebilecek bir sey mi acaba bu yalnizlik? Bir süre sonra alisabiliyor mu acaba insan kendi kendine konusmaya? Ya da ne bileyim..

   Nefes almakta güçlük çekiyorum bazen. Ciddi manada çekiyorum. Tüm havayi cigerlerime doldurmayi planlarmis gibi soluk aliyorum ama tek nefeslik oksijen gitmiyor cigerlerime, bundan eminim. Son bir çabayla, tekrar deniyorum ve kesik bir nefes almayi basarabiliyorum..Yetmiyor o baska! Yillardir duydugum ve her duydugumda beni büyüleyen bir müzik sesi duyuyorum. Ardindan çok sevdigim bir erkek sesi.. Hayatta bu derece etkili olabilecek çok az sey vardir üzerimde.

   Düsünüyorum da, bu sabrederek bekleyerek atlatilacak buhranli bir dönem degil. Hayatim bu benim! Ne kadar çok köprü ya da yol sahibi oldugum hiç önemli degil, benim sehrimde tüm yollarin sonu ayni yere çikiyor. Her köprü ayni nehrin üstünde. Kaç sorum oldugu hiç mühim degil, neticede hiçbirine verilebilecek bir cevap yok! Umursamiyorum belki ama bir yere kadar! Dedim ya bu benim hayatim. Ama etkisi en az olan benim. En önemsiz ayrinti.. Hem önemsiz, hem ayrinti. Karanlik.Somurtkan.Insafsiz.Insansiz.Hissiz.Anlamsiz.Asksiz.Tatsiz.Tuzsuz..SENSIZ BE SENSIZ, VAR MI ÖTESI!?.