Dün gece gökyüzüne bakarak uyudum. Içimdeki kini, nefreti, hüznü aktardim sabaha kadar gökyüzüne. Sabah kalktigimda tüm kötülükleri kustugunu gördüm gökyüzünün. Bana agir gelip tasiyamadigim hüznüm gökyüzüne de agir gelmisti. Buna sevinmeli miydim üzülmeli miydim anlayamadim. Sevinmeliydim çünkü tüm kötülükler gözümün önünde akip gidiyordu. Yo yo üzülmeliydim, çünkü hiç tanimadigim binlerce insana kendi hüznümü, umutsuzluklarimi dagitiyordu gökyüzü…
Acaba benim olumsuzluklarimi tasiyacak kadar mutlu insan var miydi yeryüzünde yoksa yarinda baskasinin tasiyamadigi olumsuzluklar mi yagacakti umarsizca. Ne zamana kadar sürecekti bu hep yagacak mi yagmur?
Hep kusacak mi gökyüzü?
Hiç günes açmayacak mi?
Yoksa simdiye kadar ögrendigimiz ya da inandigimiz sonbahar üç ay degil miydi?
Hep kusacak mi gökyüzü?
Hiç günes açmayacak mi?
Yoksa simdiye kadar ögrendigimiz ya da inandigimiz sonbahar üç ay degil miydi?
🙂 nedir bu gökyüzünden alip veremedigimiz… üzülünce hemen sitemleri göge firlatiriz. O ise bize romantizme eslik eden unsurlari siralayiverir mevsimine göre… Kar, yagmur, günes hep gökyüzünün marifetidir… Bulutlu hüzün, kizilligina siirler yazilan gün batimi keza…
kisa ama samimi bir yaziydi pek içten pek sicak 🙂
yorumun için tesekkur ederim delisey.
rica ederim kerem:)